Η καθημερινότητα σε σκοτώνει... Είτε δουλεύεις, είτε είσαι στο σπίτι ψάχνοντας απελπισμένα για δουλειά, η καθημερινότητά σου - ή αλλιώς η ρουτίνα σου - κάποια στιγμή σε καταβάλει, σε λυγίζει. Πρέπει να το παραδεχθείς. Κάθε μέρα παλεύεις για ένα καλύτερο αύριο και όταν - κι αν - αυτό έρθει, κάτι τυχαίνει και δεν το απολαμβάνεις!

Οι υποχρεώσεις σου πολλές... Σπίτι, παιδιά, διαβάσματα, δουλειά.. όλα αυτά πρέπει να τα στριμώξεις σε ένα 24ωρο. Και μέσα σε αυτό θα πρέπει να κοιμηθείς κιόλας για να αντέξεις το τρέξιμο της επόμενης ημέρας! Όλοι ζητάνε κάτι από εσένα κι εσύ θα πρέπει να μπορείς να δώσεις. Και να χαμογελάς - μην το ξεχνάς!

 

Αναζητάς διεξόδους από αυτή την ρουτίνα. Τρόπους που θα σε κάνουν να χαμογελάσεις, να έρθεις σε επαφή με κόσμο, να κάνεις νέες γνωριμίες που μπορεί να σε οδηγήσουν σε φιλίες. Τρόπους που θα σε κάνουν να βρεις το παιδί που έχεις μέσα σου, αλλά για κάποιον λόγο έχεις χάσει. Κάποια βράδια αναρωτιέσαι πώς κατάφερες να μείνεις μόνος και να "μεγαλώσεις". Να γίνεις όλα εκείνα που σιχαινόσουν, που κορόιδευες. Που έλεγες ότι ποτέ δεν θα γινόσουν. Να είσαι ανάμεσα σε κόσμο και να χαμογελάς ενώ μέσα σου "πεθαίνεις".

 

Ψάχνεις τρόπους να ξεφύγεις, έστω και για λίγες ώρες. Να βρεις τρόπο να είσαι αλλού και να μην σε ενοχλεί κανείς. Να μην πρέπει να απαντήσεις στα τηλέφωνα, να μην πρέπει να τρέξεις όταν κάποιος σε θέλει, να μην πρέπει να πας σε μια συνέντευξη και να πείσεις τον άλλον ότι είσαι το κατάλληλο άτομο για μια θέση που μισείς... Να αφήσεις τα "πρέπει" έξω από τις ώρες που θα αφιερωθείς στον εαυτό σου. Ναι, για μια φορά στην ζωή σου να τολμήσεις να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου και όχι για τους άλλους!

 

Κάπως έτσι ξεκίνησε και η δική μου ανησυχία.. Είπα στον εαυτό μου ότι κάτι πρέπει να κάνω για να αλλάξω την καθημερινότητά μου - έστω και για μία ώρα! Δεν μπορεί, θα τα καταφέρω... ήλπιζα! Στο μάθημα της ψυχολογίας μας έμαθαν ότι το να αλλάξεις την καθημερινότητά σου είναι κάτι πολύ δύσκολο. Η ρουτίνα σου προσφέρει ασφάλεια. Ναι, τρέχεις όλη μέρα και γκρινιάζεις γι’ αυτό, αλλά σου προσφέρει ασφάλεια. Οπότε, η προσπάθειά σου να αλλάξεις την ρουτίνα σου, θα ματαιωθεί πολλές φορές από τον ίδιο σου τον εαυτό! Θα βρίσκεις δικαιολογίες και θα «παρηγορήσεις» τον εαυτό σου με διάφορους τρόπους.

 

Κάπως έτσι έγινε και με μένα. Πολλές φορές.... πολλές όμως! Μέχρι που ένα πρωί είδα μια ανάρτηση στο Facebook. Αφορούσε μια θεατρική ομάδα στον Πειραιά. Στην αρχή πήγα να βρω δικαιολογία, όμως αυτή την φορά με σταμάτησα. Το θέατρο είναι κάτι που μου αρέσει και μια ζωή ήμουν "θεατρίνα". ΄Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, βάζω μια "μάσκα" και υποδύομαι καθημερινά κάτι που δεν είμαι. Οπότε, πήρα την απόφαση να το προσπαθήσω και στην θεατρική ομάδα.

  

 

 

Πίστεψέ με, το να πάρεις την απόφαση και να το τολμήσεις, είναι πάρα πολύ δύσκολο! Ειδικά όταν έχεις αποφασίσει - λόγω καταστάσεων - να μην είσαι κοινωνική. Το πρώτο βήμα έγινε. Είσαι μέλος μιας ομάδας 16 ατόμων (!). Στην αρχή μαγκωμένη, όχι και τόσο σίγουρη για το αν ανήκεις στην ομάδα, για το αν θα σε κάνουν αποδεχτή, για το αν θα αντέξεις να είσαι ανάμεσα σε τόσο κόσμο...Παθαίνεις ένα σοκ, όμως πείθεις τον εαυτό σου ότι θα μπορέσεις να τα καταφέρεις.

 

Τα μαθήματα ξεκινάνε και περνάς πολύ ωραία - δεν το περίμενες ότι θα το επέτρεπες αυτό στον εαυτό σου. Κάθε Σάββατο, στον Πειραιά για 4 ώρες. Ο δάσκαλος αυστηρός - ευτυχώς. Δεν θέλει κινητά, δεν θέλει γελάκια… θέλει σοβαρότητα κατά  την διάρκεια του μαθήματος! Οι ώρες περνάνε χωρίς να το καταλάβεις. Και ήρθε η στιγμή που θα πρέπει να χαλαρώσεις. Να πέσεις ανάσκελα στα πατώματα - κυριολεκτικά -και να κλείσεις τα μάτια σου. Χαμηλώνει τα φώτα, βάζει την κατάλληλη μουσική και ζητάει απ’ όλους να πάρουν βαθιές ανάσες. Ξεκινάει να μιλάει και να σε καθοδηγεί... Η μόνη του απαίτηση είναι να χαλαρώσεις. Εσύ θες να χαλαρώσεις, αλλά το σώμα σου είναι σε άρνηση! Θα σε βοηθήσει και αργότερα στις παραστάσεις...

Τελικά, τα καταφέρνεις και ξεκινάει ένα "ταξίδι" σε ένα κόσμο ονειρικό. Σου "δείχνει" τον δρόμο με ηρεμία και σιγουριά κι εσύ το απολαμβάνεις. Σου ζητάει να δεις το Φως, να παίξεις με τα χρώματα. Σου ζητάει να γράψεις την μεγαλύτερή σου προσδοκία σε ένα φύλλο λουλουδιού... κι εκεί ξαφνιάζεσαι.. Γιατί καταλαβαίνεις ότι αυτό που ψάχνεις είναι δύσκολο. Μια απλή λέξη που σου θυμίζει τόσα πολλά... κι εκεί τα χάνεις!! Κι αρχίζεις να τρέμεις... Κι ακούς ότι αυτό που έγραψες, το σύμπαν θα σε βοηθήσει να σου έρθει... Και νιώθεις τα δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό σου και το σώμα σου να αρχίζει να τρέμει... Είχες καιρό να το νιώσεις όλο αυτό.. Γιατί απλά μπορούσες κι έκρυβες αυτή την λέξη. Έβαζες ένα σωρό άλλα πράγματα σε προτεραιότητα, έτσι ώστε να την ξεχάσεις. Και να που τώρα «ξύπνησε» και πάλι!

Και πρέπει πάλι να την κρύψεις και να συνέλθεις... Αλλά πώς..? Βάζεις την μάσκα με το χαμόγελο, μαζεύεις τα κομμάτια σου και φεύγεις.. Το μυαλό σου κατακλύζουν σκέψεις, σχέδια... πώς θα καταφέρεις να αντιμετωπίσεις όλη αυτή την κατάσταση... Η λύση είναι μια.. Πας στην θάλασσα, ακούς μουσική και γράφεις. Όλες τις σκέψεις σου, ό,τι σου έρχεται στο μυαλό.. Είναι ένας τρόπος να "ουρλιάξεις", να ξεσπάσεις...

Ακόμα και μια λέξη σε ένα φανταστικό φύλλο λουλουδιού, μπορεί να σε βάλει σε σκέψεις, να σε κάνει να καταλάβεις κάποια πράγματα και να σε βοηθήσει να αλλάξεις... προς το καλύτερο. Να καταλάβεις ότι για να αποκτήσεις αυτό που θες περισσότερο, πρέπει να παλέψεις και όχι να το κρύψεις γιατί φοβάσαι..

Σταμάτα να φοβάσαι και πάλεψε να βρεις την "ψυχική ηρεμία" που προσδοκάς!