Όταν είμαστε νέοι, δυστυχώς, δεν έχουμε και πολύ μυαλό. Θεωρούμε ότι τα ξέρουμε όλα, ότι δεν θα πάθουμε τίποτα, ότι έχουμε super δυνάμεις και μας αρέσει ο κίνδυνος. Τελειώνουμε το λύκειο και μας ενδιαφέρει να περνάμε καλά, να έχουμε λεφτά στο πορτοφόλι μας και τον / την σύντροφο που θέλουμε. Να κάνουμε ταξίδια, να πηγαίνουμε βόλτες. Θεωρούμε ότι έχουμε πολύ δύναμη στα χέρια μας και η ζωή μας ανήκει! Όλοι περάσαμε από αυτό το στάδιο - δεν βγάζω τον εαυτό μου εκτός, αλίμονο.   

Μας αρέσει να ρισκάρουμε. Να έχουμε αυτοκίνητο "φτιαγμένο" ή μηχανή μεγάλων κυβικών, να πατάμε το γκάζι και να κάνουμε κόντρες. Να νιώθουμε την ταχύτητα, τον αέρα νας μας χτυπάει, να ανεβαίνει η αδρεναλίνη! 

Βλέπουμε τους άλλους που τα κάνουν στις ταινίες και θέλουμε να το κάνουμε κι εμείς. Θεωρούμε ότι είναι εύκολο και ότι με αυτόν τον τρόπο θα εντυπωσιάσουμε τους φίλους μας. Θα καταφέρουμε να "ανέβουμε" στα μάτια τους!

 

 

Όσο περνάνε τα χρόνια, κάποιοι μαζεύονται. Σταματάνε τις κόντρες και βάζουν άλλες προτεραιότητες στη ζωή τους. Μπορεί να κάνουν οικογένεια και να καταλάβουν ότι πρέπει να σταματήσουν τα παιχνίδια με τις κόντρες και την ταχύτητα. Κι εγώ μεγαλώνοντας - κάπως - μαζεύτηκα. Βέβαια, υπάρχουν στιγμές που βλέπεις μια τεράστια ευθεία και λες... "άντε, ας το πατήσω λίγο εδώ. Τι θα μπορούσε να συμβεί?" Ή μπορεί να είναι ένας δρόμος που έχει κάποιες ωραίες στροφές, οι οποίες σε "προκαλούν ". Κυρίως αν δεν έχει πολλά αυτοκίνητα.

Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα ένα Σάββατο βράδυ. Ένας άδειος δρόμος, με κάποιες στροφές.... σε προκαλεί. Δυνατή μουσική και το πόδι κολλημένο στο γκάζι. Είναι ώρα να "ξεμπουκώσουμε" το αμάξι... κι ας μην χρειάζεται! Βρίσκεις μια δικαιολογία για να μην πεις την αλήθεια στον εαυτό σου. Υποτίθεται πως πρέπει να είσαι πιο ώριμο άτομο. Δεν είσαι πλέον σε ηλικία όπου τα μυαλά σου είναι στα "κάγκελα"!

Έχοντας βρει όλες τις... δικαιολογίες, ξεκίνησα να απολαμβάνω την ταχύτητα! Θα ήθελα να οδηγώ μηχανή, αλλά τώρα βολεύομαι με το αμάξι. Ο δρόμος σχεδόν άδειος και η ταχύτητα να ανεβαίνει... Κάποιο αυτοκίνητο με προσπέρασε με μεγαλύτερη ταχύτητα... και αναρωτιόμουν... Αν εγώ έχω φτάσει τα 160 χλμ, εκείνος με πόσο τρέχει?? Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν η ηλικία του. Σίγουρα θα είναι κάποιος μικρός που κάνει επίδειξη σε φίλους του. Και συνέχισα να οδηγώ.. Ήταν η στιγμή που ξεκινούσαν οι στροφές και θα έπρεπε να είμαι πιο προσεχτική!

Δεν είχαν περάσει 5 λεπτά όταν άκουσα ένα δυνατό ΜΠΑΜ! Μπροστά μου είδα τα αυτοκίνητα να πατάνε φρένα απότομα και να ανάβουν τα alarm... Πλακώθηκα κι εγώ στα φρένα. Κατάλαβα ότι κάτι πολύ άσχημο είχε συμβεί και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Ένιωσα το αίμα μου να παγώνει! Σε δευτερόλεπτα είδα μπροστά μου έναν δρόμο γεμάτο κομμάτια από αυτοκίνητο. Σπασμένα γυαλιά, λάδια, λαμαρίνες... Κάποια αυτοκίνητα σταματούσαν δεξιά, κόσμος ήθελε να πάει στο αυτοκίνητο, που είχε γινει μια μάζα, για να δει τι είχε συμβεί... 

Προσπαθούσα να αποφύγω τα λάδια, τον κόσμο και τα αυτοκίνητα που περνούσαν δίπλα μου χωρίς να έχουν προλάβει να κόψουν αρκετή ταχύτητα. Χαμός! Παραλίγο να πέσω πάνω στο αμάξι που είχε "αγκαλιάσει" τα προστατευτικά κυκλυδώματα κι έβγαζε καπνούς από την μηχανή του. Παραλίγο να πέσει κάποιο άλλο αυτοκίνητο πάνω μου, γιατί δεν είχε προλάβει να κόψει ταχύτητα... Όλα έγιναν σε δευτερόλεπτα. Δεν χρειάζεται παραπάνω χρόνος για να γίνει το κακό.

Σταμάτησα λίγο πιο κάτω και βγήκα από το αμάξι. Έβλεπα τον κόσμο να πηγαίνει προς το αμάξι και να παίρνει τηλέφωνο για να καλέσει βοήθεια. Πάγωσα όταν είδα καλύτερα το αυτοκίνητο που είχε γίνει άμορφη μάζα... Ήταν το αμάξι που με είχε προσπεράσει... Είχε χάσει τον έλεγχο στις στροφές. Έμεινα εκεί να κοιτάζω. Να αναρωτιέμαι τι μπορεί να έχει πάθει το άτομο ή τα άτομα που ήταν μέσα σε αυτό. Κάποιος πήγε προς την πόρτα του οδηγού, κοίταξε μέσα και το ύφος της ελπίδας που είχε, χάθηκε... 

Κατάλαβα ότι μάλλον ήταν αργά... Η ζωή, προφανώς, είχε τελειώσει σε εκείνη την στροφή. Αποφάσισα να φύγω. Δεν είχε νόημα να κάθομαι εκεί και να κοιτάζω. Μπήκα στο αμάξι και συνέχισα τον δρόμο μου για το σπίτι. Μόνο που αυτή τη φορά, το πόδι μου δεν ήταν κολλημένο στο γκάζι. Δεν έτρεχα... Περνούσαν από το μυαλό μου πολλές σκέψεις. Σκεφτόμουν την μάνα που θα μάθαινε ότι έχασε το παιδί της εκείνο το βράδυ από μια ανοησία. Πώς θα ζούσε την υπόλοιπη ζωή της? Αν και τα δικά μου παιδιά κάνουν τις ίδιες ανοησίες με μένα όταν μεγαλώσουν? Πώς θα το διαχειριστώ?

Μετά από μια βδομάδα αποφάσισα ότι έπρεπε να ξαναπεράσω από εκείνο το σημείο. Ήλπιζα ότι όλο αυτό ήταν ένα κακό όνειρο και ότι το άτομο ή τα άτομα που ήταν μέσα στο αυτοκίνητο εκείνο το βράδυ, θα ήταν ζωντανά και θα πάλευαν να ξαναγυρίσουν στην φυσιολογική τους ζωή. Δυστυχώς, δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Όταν έφτασα στο σημείο εκείνο, είδα ένα καινούργιο εκκλησάκι - από εκείνα που φτιάχνουμε στο σημείο που χάνει τη ζωή του κάποιος μετά από ατύχημα. Ήταν μεγάλο και είχε αναμμένο κεράκι. Δεν μπόρεσα να σταματήσω και να διαβάσω τι έγραφε, γιατί εκείνη τη στιγμή είχε κίνηση ο δρόμος.

 

Τελικά, για όλα χρειάζεται μια στιγμή... Μια στιγμή είναι αρκετή για να χαθεί μια ζωή έτσι άδικα...