Ο κόσμος μας ήταν περίεργος - όλοι το ξέρουμε αυτό - αλλά έγινε πιο "περίεργος" μετά από την πανδημία, πρέπει να το παραδεχθούμε! Βέβαια, παραδέχομαι, ότι ακόμα ελπίζω πως μία μέρα θα αλλάξουν τα πράγματα. Ακόμα ελπίζω ότι κάποια μέρα ο κόσμος θα καταλάβει ότι πρέπει να ζήσει πραγματικά και όχι απλά να υπάρχει. 

Γενικά δεν μιλάω εύκολα σε άτομα τα οποία δεν γνωρίζω, αλλά είπα φέτος να κάνω μία προσπάθεια και να γίνω πιο... κοινωνική. Να μην "κλείνω" την πόρτα στους άλλους, αλλά να του δίνω μία ευκαιρία. Όλοι αξίζουμε μία ευκαιρία, σωστά; Είπα να κάνω την "υποχώρηση" και να απαντήσω σε μία μητέρα - ας την ονομάσουμε Κατερίνα - μίας συμμαθήτριας του γιου μου όταν μου απεύθυνε τον λόγο για κάτι ανούσιο. Ανούσιο για μένα, σημαντικό για εκείνη - έτσι θεώρησα.

Κι απάντησα.. Ένιωσα ότι ήθελε κάπου να μιλήσει, την ένιωθα εγκλωβισμένη. Ότι έψαχνε αφορμή για να μιλήσει κάπου και εκείνη την μέρα αυτό το κάπου ήμουν εγώ. Κι άρχισε να μιλάει ακατάπαυστα. Κι εγώ ήμουν εκεί, να την ακούσω, να την συμβουλεύσω, να την βοηθήσω σε ό,τι την προβλημάτιζε. Κι ήμουν εκεί 4,5 ώρες για εκείνη. Αναγκαστικά χώρισαν οι δρόμοι μας γιατί έπρεπε να μαγειρέψουμε για τα παιδιά. Τι θα έτρωγαν όταν γύριζαν από το σχολείο;

Η Κατερίνα είναι μία κοπέλα 34 ετών, μητέρα δύο παιδιών, η οποία δεν εργάζεται για να μεγαλώσει τα παιδιά της, Παντρεύτηκε μόλις τελείωσε το Λύκειο και δεν ασχολήθηκε με τίποτε άλλο εκτός από το σπίτι της και την οικογένειά της, Όλη μέρα ασχολείται με την καθαριότητα του σπιτιού της και το διάβασμα των παιδιών της. Δεν τα πηγαίνει σε δραστηριότητες, αλλά θα ήθελε. Δεν ασχολείται με την κομμωτική που της αρέσει από μικρή, αλλά θα ήθελε. Δεν πηγαίνει βόλτες γιατί δεν έχει παρέες, αλλά θα ήθελε. Πολλά θα ήθελε, αλλά τίποτα δεν κάνει και η δικαιολογία είναι η πανδημία που μας έκλεισε στο σπίτι. 

Η επικοινωνία μας συνεχίστηκε μέσω viber, μιας και είχε καλλιτεχνικές και δημιουργικές απορίες και ζητούσε βοήθεια. Η Κατερίνα ήταν ενθουσιασμένη με την καινούργια της "γνωριμία", η οποία θα μπορούσε να της μάθει πολλά, αλλά ο ενθουσιασμός της κράτησε μία μέρα. Την επόμενη μέρα ήταν μία άλλη κοπέλα.

Την επόμενη μέρα αφήσαμε τα παιδιά στο σχολείο και πήραμε τον δρόμο η κάθε μία για το σπίτι της. Λίγο πριν φτάσουμε έξω από το σπίτι της, την έπιασε "πόνος" στο στομάχι. Αν και δεν το έπαιξε σωστά το θεατράκι της, κατάλαβα τι ήθελε να πει, αλλά φοβόταν. Χρησιμοποίησε την δικαιολογία που της είχα πει την προηγούμενη μέρα για τα άτομα που θα ήθελε να αποφύγει. Να πει ότι πονάει πολύ το στομάχι της και να φύγει. Φυσικά δεν έβαλα τα γέλια μπροστά της - έπαιξα κι εγώ το θεατράκι μου κι έφυγα. Το μεσημέρι που πήγαμε να πάρουμε τα παιδιά, την ρώτησα τυπικά αν είναι καλά. Φυσικά δεν θυμόταν τι είχε πει το πρωί και της το θύμισα φεύγοντας. 

Φυσικά και δεν ασχολήθηκα ξανά μαζί της. Αν ήθελα να με σεβαστεί, θα έπρεπε να την χρεώσω γι' αυτά που της πρόσφερα. Οι άνθρωποι σέβονται αυτούς που χρεώνουν και δεν ασχολούνται με όσους προσφέρουν δωρεάν υπηρεσίες. Αυτό πρέπει να το θυμάμαι.