Αν καθήσω και το σκεφτώ, ίσως τελικά, όλες οι αποφάσεις που έχω πάρει στη ζωή μου, ουσιαστικά, δεν ήταν δικές μου. Ήταν υποκινούμενες.  Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να υπάρχει στη ζωή τους ένας ξεχωριστός άνθρωπος που τους αποδέχεται και τους αγαπάει. Στην πραγματικότητα, χρειάζονται αυτόν τον άνθρωπο για να τους βοηθάει να παίρνουν αποφάσεις . Ή στην πραγματικότητα, να τους κατευθύνει να παίρνουν αποφάσεις και να κάνουν πράγματα που θεωρούν οι άλλοι σωστά για εκείνον. Λες και είναι μουδιασμένος ή αδαής και δεν μπορεί να τις πάρει μόνος του!!

Αυτό ονομάζεται συναισθηματική εξάρτηση. Αυτού του είδους η εξάρτηση είναι παρούσα σε όλα τα είδη σχέσεων. Νιώθουν την ανάγκη αυτή να τους υποκινεί και τους εξουσιάζει. Αυτό θέλουν. Νιώθουν ότι έχουν υπερβολική ανάγκη άλλων ανθρώπων και αυτό είναι κάτι που μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Κλειδί της δικής μας ευτυχίας γίνονται οι άλλοι άνθρωποι. Αυτή η επικέντρωση της ζωής μας γύρω από τους άλλους, το ότι συνεχώς η ζωή μας περιστρέφεται γύρω από τους άλλους, προέρχεται από τη συναισθηματική μας ανασφάλεια.

Πιστεύουμε έντονα ότι δεν υπάρχει τίποτα όμορφο σε εμάς – είτε φυσικό είτε συναισθηματικό. Ψάχνουμε εκείνου που έχουν τα πάντα και μπορούν  να καλύψουν τα δικά μας κενά. Για εμάς, δεν υπάρχουμε! Ό,τι κι αν κάνουμε, είναι λάθος. Ό,τι πουν οι άλλοι, είναι σωστό. Έχουμε τόσο πολύ την ανάγκη του άλλου στην ζωή μας και αυτό μας κάνει να συμβιβαστούμε σχεδόν με τον οποιονδήποτε.

Εξουσιαζόμαστε από το άλλο άτομο, ο οποίος κατέχει όλη την δύναμή μας και τη ζωή μας! Εμείς του έχουμε δώσει αυτό το δικαίωμα, γιατί δεν μπορούμε να είμαστε μόνοι μας. Η μοναξιά μας τρομάζει. Και θεωρούμε ότι αν τον διώξουμε, αν δεν του δώσουμε  τη δύναμη να λαμβάνει εκείνος τις αποφάσεις για εμάς, θα είμαστε μόνοι μας. Μέχρι που έρχεται η μέρα και «ξυπνάμε». Καταλαβαίνουμε ότι η ευτυχία μας, η ζωή μας εξαρτάται από εμάς.

Ήρθε ο καιρός να περάσουμε στο στάδιο της απεξάρτησης, να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να ζήσουμε τη δική μας ζωή!!

Σύμφωνα με ένα online λεξικό, "Θάνατος είναι η οριστική παύση όλων των βιολογικών λειτουργιών που υποστηρίζουν τη διαβίωση ενός οργανισμού". Για τον θάνατο έχουν γραφτεί πολλά βιβλία και υπάρχουν και πολλές εξηγήσεις για το τι μπορεί να συμβαίνει μετά.

 Όταν ήμασταν παιδιά, οι γονείς μας μας έλεγαν ότι όσοι "έφευγαν" πήγαιναν να κάνουν παρέα στους Αγγέλους... Αυτό έκανε πιο γλυκό τον πόνο μας. Κοιτάζαμε τον ουρανό και ξέραμε ότι είναι εκεί και μας προσέχουν μαζί με τους Αγγέλους... Μερικές φορές τους ψάχναμε κλαίγοντας, αναρωτιόμασταν τι κάνουν εκεί, που είναι, γιατί έφυγαν και μας άφησαν ενώ μας είχαν πει ότι θα είναι δίπλα μας και θα μας προστατεύουν για πάντα... Αναγκαζόμασταν όμως να συμβιβαστούμε με εκείνο που μας είχαν πει οι δικοί μας - ότι κάνουν παρέα με τους Αγγέλους...

Και τα χρόνια περνάνε... και μεγαλώνουμε. Ξεχνάμε τον πόνο του χαμού που αντιμετωπίσαμε όταν ήμασταν παιδιά. Έχουμε καταφέρει να πάμε παρακάτω... Μέχρι τη στιγμή που χάνουμε κάποιον δικό μας. Η αντιμετώπιση αυτού του γεγονότος είναι δυσκολότερη από εκείνη των παιδικών μας χρόνων.... Και φυσικά γίνεται με ξεχωριστό τρόπο από τον καθένα μας. 

 

Υπάρχουν κάποιοι που δεν μπορούν να διαχειριστούν την απώλεια, ενώ άλλοι πενθούν συνεχίζοντας τις καθημερινές τους δραστηριότητες. Η διαδικασία του πένθους αποτελείται από μια περίοδο θρήνου, την οποία ακολουθεί η επούλωση της «πληγής». Κάποιοι άνθρωποι δε διαθέτουν τους κατάλληλους ψυχικούς μηχανισμούς και δυσκολεύονται πολύ να διαχειριστούν την απώλεια και το επερχόμενο πένθος.

 

Στο άκουσμα της ανακοίνωσης αρκετοί είναι εκείνοι που παγώνουν. Νομίζουν ότι τους κοροϊδεύουν. Αρνούνται να πιστέψουν ότι ένας δικός τους άνθρωπος έφυγε από τη ζωή κι εκείνη τη στιγμή έρχονται στο μυαλό όλα όσα έζησαν μαζί.. Ο πόνος μεγαλώνει όταν συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε, πλέον, να πούμε όλα εκείνα που θέλαμε να πούμε.. την επόμενη μέρα...

Εκτός από τον φυσικό θάνατο, υπάρχει και ο "ψυχικός". Σύμφωνα με τον Freud ("Μελαγχολία και Πένθος", 1915), είναι ο "θάνατος", o  που βιώνουμε όταν χάνουμε το "αντικείμενο" του πόθου μας - το τέλος μιας σχέσης. Βιώνουμε το συναίσθημα του πένθους ως φυσιολογικό πρότυπο της μελαγχολίας. 

Πιστεύουμε ότι για εμάς τελείωσε η ζωή. Φτιάχνουμε ιστορίες με το μυαλό μας - φαντασιωνόμαστε - και τις ζούμε έντονα. Κλαίμε, χτυπιόμαστε, παρακαλάμε για την επιστροφή. Σε αυτή την περίπτωση, βιώνουμε έντονα τον πόνο, γιατί το "αντικείμενο" είναι ζωντανό. Ουσιαστικά, βιώνουμε ένα τραυματικό γεγονός που μας αποδιοργανώνει και μας οδηγεί σε μια λανθάνουσα περίοδο "ψυχικής σιωπής". Μέσα από αυτή τη σιωπή, "ουρλιάζουμε" για την επιστροφή. Αρκετές φορές οδηγούμαστε σε πράξεις, τις οποίες μετά μπορεί να μετανιώσουμε.. 

Ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει κάθε είδους πόνο, αρκεί να τον εκφράζει. Αρκεί να βρει κάποιον να τον μοιραστεί... Μην κλείνετε την πόρτα σε εκείνους που πονάνε.. 

Μια αγκαλιά μπορεί να απαλύνει τον πόνο τους και να τους κάνει να χαμογελάσουν ξανά!