"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος"... Ο τίτλος από μια καταπληκτική παιδική σειρά που είχα την τύχη να παρακολουθήσω.. Μια σειρά που μας δίδαξε πολλά με διασκεδαστικό τρόπο...

Σήμερα, αν τύχει να την ξαναδώ, μου θυμίζει αθώες παιδικές στιγμές και με κάνει να χαμογελάω… Τα χρόνια πέρασαν και η παιδική ηλικία ανήκει στο παρελθόν. Πλέον "ανήκω" στον κόσμο των ενηλίκων. Ένα βάρβαρο κόσμο, θα έλεγα.

Όταν πλησιάζαμε στην ενηλικίωση, ήμασταν ενθουσιασμένοι γιατί - επιτέλους- θα κάναμε ό,τι θέλαμε. Θα βγαίναμε, θα διασκεδάζαμε και δεν θα δίναμε λογαριασμό σε κανέναν. Το άσχημο σε αυτό είναι ότι κανένας δεν μας προειδοποίησε πως ο "κόσμος" των ενηλίκων δεν είναι όπως τον φανταζόμασταν. Ότι για όλα πρέπει να μοχθήσεις, ότι θα πρέπει να τρέχεις όλη μέρα, ότι έχεις ελάχιστο ελεύθερο χρόνο για σένα, ότι θα πρέπει να βρίσκεις λεφτά για να πληρώνεις τις υποχρεώσεις σου και πολλά άλλα.

 

Το κυριότερο, όμως, απ' όλα είναι το γεγονός ότι ο κόσμος αυτός είναι γεμάτος ψεύτικους ανθρώπους. Ανθρώπους που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους, που βρίσκουν τρόπους να σε εκμεταλλευτούν για να κερδίσουν από εσένα. Και όταν "αντισταθείς", σε κολλάνε στον τοίχο και σε κάνουν σκουπίδι.... Γιατί πολύ απλά, θεωρούν ότι μπορούν!

 

Σε κάνουν σκουπίδι όταν δεν έχεις τελειώσει ένα πανεπιστήμιο - ενώ εκείνοι τελείωσαν - γιατί έπρεπε να πας για δουλειά προκειμένου να βοηθήσεις την οικογένειά σου να επιβιώσει. Σε βρίζουν, σου εύχονται τα χειρότερα κι ας τους είχες βοηθήσει αρκετά όταν σε χρειαστήκαν. Αλλά τώρα δεν σε χρειάζονται, οπότε μπορούν να σε "πετάξουν". Κι όταν μετά από καιρό καταλάβουν - ίσως - το λάθος τους ή αν απλά θα σε χρειάζονται και πάλι, αλλά δεν έχουν άλλο τρόπο να σε πλησιάσουν, εσύ θα πρέπει να τους συγχωρέσεις, να τους δεχθείς και να τους βοηθήσεις... και πάλι! Μέχρι την επόμενη φορά που θα κάνουν και πάλι τα ίδια!

 

 

Σε βρίζουν και σε πετάνε έξω από το σπίτι σου επειδή έχουν νεύρα. Επειδή δεν ξεσπάνε τα νεύρα τους εκεί που πρέπει, αλλά μπορούν να τα ξεσπάσουν σε σένα. Θεωρούν ότι είσαι ένα τίποτα, ότι έχεις μόνο απαιτήσεις και ότι τους εμποδίζεις να πάνε μπροστά. Κι ας τους έχεις βοηθήσει χρόνια ατελείωτα. Δεν τους ενδιαφέρει. Τώρα είσαι εχθρός τους και κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα... σε κατηγορούν δεξιά κι αριστερά σε άτομα που δεν ήταν δίπλα τους όταν τους χρειαζόντουσαν... αλλά ξαφνικά είναι τώρα.. Όχι για να ακούσουν τον πόνο, αλλά γιατί βρήκαν ευκαιρία γι’ αυτό που θέλουν να κάνουν!

Πάντα ήθελα ν' ασχοληθώ με την υποκριτική. Είναι κάτι που με γεμίζει. Έχεις την δυνατότητα να παίξεις ρόλους χωρίς να σε κατακρίνουν. Είχα την ευκαιρία να ξεκινήσω, αλλά οι συνθήκες ήταν τέτοιες που αναγκάστηκα να σταματήσω. Η υποκριτική είναι κι ένας τρόπος να "ταξιδεύεις" σε νέους κόσμους που δεν ήξερες ότι υπάρχουν!

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι τελικά παίζω σε ένα θέατρο κάθε μέρα και ότι ζωή μου είναι γεμάτη από υποκριτές..! Στην αρχή κάνεις την σκληρή.. Δεν σε νοιάζει.. και καλά. Όταν έρχεται το βράδυ, όμως, οι σκέψεις "χορεύουν" στο μυαλό σου. Ψάχνεις τρόπους να καταλάβεις το τι έχει συμβεί, αλλά δεν μπορείς. Ξέρεις ότι κι εσύ είσαι λάθος. Φυσικά και είσαι, αλλά από την άλλη θες να συνεχίσεις να πιστεύεις στον άνθρωπο..

Όμως μέρα με την μέρα χάνεσαι από κοντά τους. Φεύγεις.. κι αναρωτιούνται γιατί γίνεσαι ψυχρή και απόμακρη... με όλους.. Γιατί δεν επιτρέπεις σε κανέναν να σε πλησιάσει. Γιατί σταμάτησες να δίνεις ευκαιρίες στους ανθρώπους.. Γιατί, γιατί, γιατί... Τόσα γιατί που δεν θες να τα ακούς. Δεν δίνεις πλέον σημασία.

Μαζεύεις τα κομμάτια σου, και φεύγεις. Σταματάς να υποκρίνεσαι κι αρχίζεις να ζεις!!!