Σεπτεμβρίου 2015 - Art of Life

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Τίτλοι Τέλους...

Σεπτεμβρίου 29, 2015 0
.....Κι έρχεται η στιγμή, που παίρνεις την απόφαση που τόσα χρόνια απέφευγες.... Που κάθε μέρα έλεγες "περίμενε... δεν είναι σωστό".. Γιατί ΠΑΝΤΑ σκεφτόσουν τους άλλους και όχι τον εαυτό σου. Πάντα έπρεπε να κάνεις πράγματα για τους άλλους και όχι για τον εαυτό σου. Εσύ, δεν υπήρχες πουθενά. Αν έδινες προτεραιότητα σε σένα, σε θεωρούσαν εγωιστή. Σου έλεγαν ότι σκέφτεσαι μόνο τον "εαυτούλη" σου και κανέναν άλλον. 

Και πάντα εσύ να είσαι δίπλα τους όταν δεν είναι καλά, όταν θέλουν να μιλήσουν σε κάποιον, όταν θέλουν να πάνε βόλτα με κάποιον, όταν θέλουν λύσεις στα "τεράστια" προβλήματά τους....όταν χρειάζονται έναν φίλο! Σου λένε και την υπέροχη φράση, " όποτε θες κάτι, να ξέρεις ότι είμαι δίπλα σου"! Κι έρχεται η στιγμή που κι εσύ θες κάπου να μιλήσεις.. Θες έναν φίλο να πας μια βόλτα... και βρίσκεις μόνο τον τοίχο, γιατί δεν έχει κανένας χρόνο για σένα..  Ή αν βρεις κάποιον, ξεκινάς να μιλάς και αρχίζει να σου λέει τα δικά του θέματα... Και τελικά καταλήγεις στην απόφαση ότι θα ήταν καλύτερα να μείνεις σπίτι και να τα πεις σε έναν τοίχο...! Μα δεν είναι μόνο οι "φίλοι" σου...

Μια έκφραση που χρησιμοποιούμε συχνά, λέει "Τους φίλους τους διαλέγεις, τους συγγενείς τους φορτώνεσαι".. κι έχει δίκιο - σίγουρα θα συμφωνήσετε όλοι με αυτήν!! Πρέπει να κάνεις πάντα αυτά που σου λένε οι γονείς σου, ακόμα κι αν έχεις φτάσει να γίνεις 80 χρονών!! Αυτοί έχουν πάντα δίκιο... Δεν πρέπει να μείνεις μόνος σου μετά τα 18 γιατί δεν ξέρεις ούτε να μαγειρεύεις... Πρέπει να παντρεύεσαι γιατί περνάνε τα χρόνια και θέλουν να δούνε εγγονάκια. Πρέπει να μην χωρίσεις, κι ας έχει τελειώσει ο γάμος σου εδώ και χρόνια, γιατί τι θα πουν οι συγγενείς και η γειτονιά.. Πρέπει να μιλάς ευγενικά στους ηλίθιους συγγενείς σου, γιατί αλλιώς θα γίνεις θέμα σε όλη την οικογένεια. Πρέπει να ακούς την οικογένειά σου, γιατί έχει πάντα δίκιο!! Το γνωστό....

Και σαν να μην σου φτάνουν όλα τα παραπάνω, έχεις κι εκείνους που επιμένουν, που θεωρούν ότι θα έπρεπε να έχεις σχέση μαζί τους... Που υποτίθεται νοιάζονται για σένα και μόνο για σένα, όχι για ένα κρεβάτι μαζί σου... Αυτοί μου θυμίζουν κάπως τους υποψήφιους μνηστήρες της Πηνελόπης. Βέβαια, εκείνοι είχαν σαν στόχο τους την εξουσία, αλλά όπως και να έχει, θεωρώ ότι υπάρχουν κοινά σημεία. Ποτέ δεν θα ακούσεις την αλήθεια από αυτά τα άτομα. Πάντα είναι εκείνα που θέλουν μόνο εσένα... δεν μπορούν να φανταστούν την ζωή τους χωρίς εσένα. Σε βλέπουν κάθε μέρα και προσπαθούν να σε καταφέρουν. Βλέπουν τον στόχο, αλλά έχουν χάσει την μπάλα.... και ούτε θα την βρουν ποτέ..! Γιατί δεν έχουν καταλάβει τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις εσύ! Κι όταν "φάνε" άκυρο, όταν δείξεις με τον τρόπο σου ότι δεν θέλεις κάτι, αλλά προτιμάς να είσαι μόνη σου.... αρχίζουν τα προβλήματα.. Αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. 

Για όλα τα παραπάνω - αλλά και για πολλά άλλα - πρέπει να πάρεις την απόφαση που τόσα χρόνια απέφευγες... Πρέπει να γίνεις σκληρή και να τους κάνεις πέρα όλους αυτούς. Δεν αξίζει να ασχολείσαι μαζί τους. Έρχεται η ώρα που αλλάζει νούμερο στο κινητό σου, το κάνεις απόρρητο και χάνεσαι με τους φίλους που είχες μέσω τηλεφώνου... Κλείνεις τους λογαριασμούς που είχες σε social media και χάνεσαι με τους διαδικτυακούς σου "φίλους". Σταματάς να στέλνεις μηνύματα στους φίλους που έμειναν, για να τους ρωτήσεις αν είναι καλά, για να δεις πόσο καιρό θα κάνουν να ρωτήσουν εκείνοι αν είσαι καλά. Σταματάς να τρέχεις σαν την "κατσιβέλα" όποτε σου ζητάνε βοήθεια ή συμβουλή.

Παίρνεις την απόφαση και τελειώνεις τον γάμο σου - δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσεις να ζεις αυτό το παραμύθι, γιατί δεν θα είχε ποτέ happy end. Βρίσκεις ένα σπίτι μακριά από τον - πρώην πλέον - σύζυγό σου και την οικογένειά σου και ξεκινάς από το μηδέν. Γνωρίζεις νέους ανθρώπους, στους οποίους δείχνεις από την αρχή τον πραγματικό σου χαρακτήρα και δεν τους επιτρέπεις να σε εκμεταλλευτούν!

Κάνεις μια εντατική έρευνα για να βρεις μια νέα δουλειά, κοντά στην περιοχή που αποφάσισες να πας και δηλώνεις παραίτηση από την δουλειά σου. Χωρίς να δώσεις κάποιες εξηγήσεις, γιατί μετά θα δημιουργήσεις άλλα προβλήματα και δεν το θες! 

Έρχεται η στιγμή, που πρέπει να κάνεις αλλαγές για σένα και όχι για τους άλλους. Μόνο έτσι θα αρχίσεις να ζεις πραγματικά... Να πάρεις την απόφαση να τολμήσεις κάτι καινούργιο, χωρίς να κοιτάξεις το παλιό...

Εσύ, θα το τολμήσεις....?






Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

Η ανάμνηση μιας αγάπης...

Σεπτεμβρίου 27, 2015 0
Κάθε μέρα ακούμε ιστορίες γύρω από την αγάπη.. Άλλες φορές έχουν καλό τέλος και άλλες φορές όχι. Σίγουρα όμως, κυρίως οι γυναίκες -είμαστε πιο ευαίσθητες - όταν τις ακούμε, δακρύζουμε.

" Να λες στον άλλον πως νιώθεις, γιατί όταν αποφασίσεις να το κάνεις, εκείνος / εκείνη μπορεί να έχει φύγει και να μην σε θέλει πλέον"..... Πόσες φορές έχουμε ζήσει μια τέτοια κατάσταση? Πόσες φορές προσπαθήσαμε να "εξαφανίσουμε" όλα αυτά που νιώθαμε, να τα ¨πνίξουμε" γιατί οι άλλοι δεν θα τα θεωρούσαν σωστά? Το αποτέλεσμα, όμως, θα ήταν ακόμα πιο τραγικό. Όταν, μετά από αρκετό καιρό, θα παίρναμε την απόφαση να ζήσουμε το απαγορευμένο, θα ήταν πλέον αργά. Και θα μέναμε με τις αναμνήσεις μας.. Θα μέναμε "κολλημένοι" με το παρελθόν και θα ξεχνούσαμε να ζήσουμε το παρόν. Γιατί για εμάς, δεν θα υπήρχε λόγος να ζήσουμε το παρόν χωρίς το άτομο που αγαπάμε...

Όλα, πλέον είναι μάταια. Κοιτάς με τα μάτια δακρυσμένα και "ταξιδεύεις". Τα βράδια σε συντροφεύουν οι αναμνήσεις, οι όμορφες στιγμές που ζήσατε και που θα ήθελες τόσο πολύ να ξαναζήσεις. Ψάχνεις να βρεις απαντήσεις, προσπαθείς να τον / την κάνεις να καταλάβει το πως νιώθεις, το πως αισθάνεσαι. Το ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς να είναι δίπλα σου. Δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης.

Θέλεις να νιώσεις τα χάδια, τα φιλιά, να πηγαίνετε βόλτες αγκαλιά δίπλα στη θάλασσα. Να κάνετε έρωτα τα βράδια και να απογειώνεστε σε μέρη μαγικά... Να είστε μαζί, να γίνετε ένα. Όλα αυτά γυρνάνε στο μυαλό σου κάθε μέρα και ψάχνεις να βρεις το "γιατί". Γιατί άφησες όλα αυτά να χαθούν. Γιατί επέτρεψες στον εαυτό σου να κάνει τόσα λάθη. Γιατί από τρυφερός, έγινες σκληρός και ξαφνικά αποφάσισες να τα αφήσεις όλα αυτά και να ξαναγίνεις όπως ήσουν... Γιατί, γιατί, γιατί... Τόσα γιατί, που ψάχνουν απαντήσεις... Η δουλειά είναι ανούσια - όλα γίνονται μηχανικά. Τα άτομα που είναι δίπλα σου, ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Φτιάχνεις ένα δικό σου κόσμο και χάνεσαι εκεί μέσα...

Δεν θέλεις να πιστέψεις ότι πλέον είναι αργά. Θεωρείς ότι πάντα υπάρχει ελπίδα... ότι θα σε πιστέψει και θα γυρίσει.. και όλα θα γίνουν όπως πρώτα. Θα χαθεί για πάντα η λύπη και θα επιστρέψει η χαρά. Όλα όσα θεωρείς τώρα όνειρα, θα γίνουν πραγματικότητα και επιτέλους, μετά από καιρό, θα αρχίσεις και πάλι να ζεις...

Μπορεί ένας άνθρωπος να συγχωρέσει? Κυρίως, όταν του έχουν φερθεί άσχημα για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια? Μπορεί.... αλλά δεν μπορεί να ξεχάσει όλα όσα έζησε, όλα όσα τον σημάδεψαν... Μερικές φορές είναι καλύτερα να αφήνουμε τα πράγματα όπως είναι και να μην προσπαθούμε να τα κάνουμε όπως θέλουμε.... 

Γιατί ποτέ δεν θα ξαναγίνουν όπως ήταν κάποτε.... Θα μείνουν μόνο γλυκιές αναμνήσεις, που θα μας ταξιδεύουν τα βράδια και θα μας κάνουν να χαμογελάμε....




Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

Το Χαμόγελο ;)

Σεπτεμβρίου 06, 2015 0
Οι παλιοί έλεγαν ότι αν θέλουμε να μας «πάει καλά» η μέρα μας, θα πρέπει να την ξεκινάμε με χαμόγελο και θετικές σκέψεις…. μόνο!




Ωραία είναι τα λόγια, αλλά, αλήθεια, πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο στην πράξη…? Το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείς, είναι η κρίση…. Θεωρείς ότι δεν υπάρχει λόγος να χαμογελάσεις γιατί έτσι κι αλλιώς η μέρα σου θα είναι χάλια… Θα ξυπνήσεις το πρωί και αντί να σκεφτείς ότι είσαι τυχερός που ζεις άλλη μια μέρα και είσαι υγιής, θα σκεφτείς ΟΛΑ τα προβλήματα που έχεις – δεν έχεις δουλειά, δεν έχεις λεφτά, θα σε πάρουν από την τράπεζα για να σε πρήξουν με τυχόν δάνειο που έχεις απλήρωτο, δεν έχεις φίλους, δεν έχεις πολλά που θα ήθελες να έχεις..

Και το χαμόγελο χάνεται στον λαβύρινθο των αρνητικών σκέψεων. Αλήθεια, τι καταφέρνουμε με αυτό τον τρόπο..? Έχεις σκεφτεί ποτέ? Καταφέρνουμε να κάνουμε το χατίρι των « μεγάλων δυνάμεων» ( έτσι αποκαλούν τους πολιτικούς κάποιων χωρών τα βιβλία ιστορίας). Να μας έχουν υποδουλωμένους από το πρωί μέχρι το βράδυ.


Να μην χαμογελάμε και να αναζητάμε τρόπους επιβίωσης. Να μην θέλουμε να πάμε πουθενά, τα πάντα να μας κουράζουν… να «κοιμόμαστε» συνέχεια. Να καθόμαστε μπροστά από ένα χαζοκούτι συνέχεια και να ακούμε αυτά που θέλουν οι άλλοι να ακούσουμε και όχι αυτά που πραγματικά θέλουμε εμείς.


Να μας περνάνε συνέχεια αρνητικά μηνύματα και – ορισμένους – να τους οδηγούν στον θάνατο, αφού θεωρούν ότι δεν έχουν το σθένος να παλέψουν πλέον. Δεν υπάρχει νόημα…


Θεωρώ τον εαυτό μου από τα πιο τυχερά άτομα, γιατί κατάφερα να ζήσω την ανεμελιά της δεκαετίας του ’80. Θα μου πεις, ήσουν παιδί, δεν μπορούσες να καταλάβεις τα προβλήματα. Κι όμως… οι άνθρωποι τότε δεν ενδιαφερόντουσαν για τα προβλήματα. Ξυπνούσαν το πρωί και προσπαθούσαν να επιβιώσουν με το χαμόγελο ζωγραφισμένο μόνιμα στα χείλη. Δεν είχαν λεφτά, αλλά είχαν την Ζωή τους. Το πιο σημαντικό…. Δεν είχαν τηλεόραση!

Όπου κι αν κοιτάξω σήμερα, έχει χαθεί το χαμόγελο. Αν σταματήσουμε να κάνουμε και όνειρα, θα έχουμε γίνει τα "φυτά" που βλέπαμε κάποτε σε ταινίες φαντασίας και κοροϊδεύαμε!!

Αν θες, λοιπόν, να ζήσεις και να μην αφήνεις την ζωή να φεύγει έτσι απλά από τα χέρια σου…. Κλείσε την τηλεόραση και ξεκίνα να ΖΕΙΣ!!! Έχεις την ευκαιρία σου.... Μην την πετάξεις στα σκουπίδια μαζί με τα όνειρά σου!!




Αναγνώστες

Πρόταση Ομορφιάς