Σύμφωνα με το Wikipedia, "Θάνατος είναι η οριστική παύση όλων των βιολογικών λειτουργιών που υποστηρίζουν τη διαβίωση ενός οργανισμού." Η έννοια του θανάτου είναι - κατ’ εμέ - διαφορετική για τον κάθε άνθρωπο.


Για κάποιους ανθρώπους, ο θάνατος σημαίνει απελευθέρωση. Έτσι θεωρώ ότι ήταν και για εκείνη που έφυγε πριν κάποιες μέρες. Μια απελευθέρωση από όλα εκείνα που την πονούσαν. Μια απελευθέρωση από τους ανθρώπους που την πρόδωσαν, από μια οικογένεια που δεν ήταν δίπλα της όταν την χρειαζόταν. Από έναν άνθρωπο με τον οποίο ονειρεύτηκε μια όμορφη ζωή, αλλά που τελικά την άφησε μόνη της.

 

Ο θάνατος για εκείνη ήταν γιατρειά. Σταμάτησε να πονάει, σταμάτησε να βασανίζεται. Απλά, σταμάτησε η καρδιά της για μία ακόμα φορά, ΄πως τόσες άλλες φορές. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήθελε να μείνει άλλο εδώ.. Ήθελε να φύγει. Ήθελε να πάει να "βρει" τους ανθρώπους που την αγαπούσαν πραγματικά.

Δεν πήγα στην κηδεία της. Δεν ήθελα να είμαι άλλη μία που βλέπει τους συγγενείς σε τέτοιες "μαζώξεις". Να ακούω τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά. Να λένε πόσο κρίμα είναι που έφυγε ένας νέος άνθρωπος, με τον οποίο μπορεί να είχαν ελάχιστες ή και καθόλου σχέσεις. Δεν μου αρέσουν αυτά. Δεν τα αντέχω.. Άσε που πρέπει να είμαι και ευγενική. Με όλους εκείνους που όταν γυρίσω την πλάτη μου, θα βγουν τα φτυάρια και θα με "θάψουνε"... Οικογένεια να σου πετύχει. Αλλά θα μου πεις, όλες οι οικογένειες έτσι δεν είναι;

Ο κάθε άνθρωπος πενθεί τον χαμό ενός φίλου, γνωστού ή συγγενή με τον δικό του τρόπο. Δεν μπορώ να μπω σε «κουτάκι» μαζί με άλλους. Απλά δεν το δέχομαι! Προτιμώ να μείνω σπίτι και να κοιτάζω φωτογραφίες ή να θυμάμαι πως κάποτε ήμασταν παιδιά και βλέπαμε την ζωή με άλλο μάτι. Κάναμε όνειρα και χαμογελούσαμε. Όλα αυτά χάθηκαν με τα χρόνια, όπως κι εμείς χάσαμε την ζωντάνια που είχαμε.. Μεγαλώσαμε..

Είμαι σίγουρη ότι τώρα, μετά από πολύ καιρό, επιτέλους χαμογελάει. Δεν πονάει πλέον. Δεν χρειάζεται να τρέχει σε νοσοκομεία και να αγωνιά για το αύριο. Χάθηκε το σώμα της, αλλά όχι η ψυχή της. Μερικοί δεν το πιστεύουν αυτό, αλλά εγώ θεωρώ ότι το σώμα μας είναι απλώς ένα μεταφορικό μέσο. Ο καθένας είναι ελεύθερος να έχει τις δικές του απόψεις. Εφόσον δεν ενοχλεί, φυσικά, κανέναν.

Τελικά, μόνοι μας ερχόμαστε σε αυτή την ζωή και μόνοι μας φεύγουμε. Το πιο σημαντικό είναι να περνάμε καλά και να ζούμε έντονα την κάθε στιγμή. Να μην είμαστε μίζεροι, δεν έχει νόημα. Και να θυμόμαστε τους δικούς μας ανθρώπους με αγάπη και να ανάβουμε κι ένα κεράκι για την ψυχή εκείνων που έφυγαν. Πάντα θα μας βλέπουν από ψηλά...