Η ζωή στο εξωτερικό

 

 

Ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα που πολλές φορές αναρωτιόμαστε πώς πέρασαν τόσα χρόνια. Όσο κι αν θέλουμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να αλλάξουμε κάποιες καταστάσεις, δεν μπορούμε. Το να φύγω από τη χώρα μου ήταν κάτι που ήθελα πολύ. Είχα αρκετές ευκαιρίες για φύγω, αλλά πάντα έλειπε ένα κομμάτι και αυτό ήταν που με σταματούσε. Όταν ήρθε - γι’ άλλη μία φορά - η ευκαιρία, αποφάσισα να την “αρπάξω από τα μαλλιά” και να την εκμεταλλευτώ. Τα προβλήματα που είχα να αντιμετωπίσω ήταν πολλά, αλλά δεν με σταμάτησαν αυτή τη φορά. Ένιωθα μέσα μου ότι είχε έρθει η σωστή στιγμή για να ανοίξω τα φτερά μου και να φύγω.

 

Η ζωή στο εξωτερικό δεν είναι εύκολη. Πρέπει να μάθεις πολλά για την χώρα που αποφασίζεις να μείνεις, να έχεις πολύ υπομονή και ανεκτικότητα. Έρχεσαι αντιμέτωπη με τους ντόπιους, οι οποίοι δεν χαίρονται και πολύ όταν βλέπουν έναν ξένο να "εισβάλλει" στην χώρα τους και κάνουν ό,τι μπορούν για να σε πείσουν ότι θα ήταν καλύτερο για όλους να γυρίσεις στην πατρίδα σου. Λατρεύουν την ελληνική ιστορία, αλλά είναι καχύποπτοι με τους Έλληνες.

 

Οι χειρότεροι απ' όλους είναι οι Έλληνες, οι οποίοι μένουν ήδη στη χώρα που αποφασίζεις να μετακομίσεις. Πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι από εσένα γιατί έχουν έρθει πολύ πιο νωρίς κι έχουν καταφέρει να εναρμονιστούν με τους κανόνες της χώρας. Αν κάνεις το λάθος και ρωτήσεις κάτι σε αυτούς, θα σε χλευάσουν, θα σε βρίσουν και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να σε μειώσουν και να σε "βοηθήσουν" να γυρίσεις στην Ελλάδα. Η ιστορία έχει αποδείξει πολλές φορές ότι πάντα βοηθάμε τους ξένους, αλλά ποτέ τους Έλληνες.

 

Δεν είναι λίγες οι φορές που μου λείπει η Ελλάδα. Μου λείπει ο ήλιος, η θάλασσα, το να θέλουμε να περνάμε καλά.  Όμως, σκέφτομαι ότι το μέλλον για τα παιδιά μου στην Ελλάδα θα ήταν αμφίβολο. Εδώ περπατάω στο δρόμο και μου λένε "καλημέρα" με χαμόγελο. Φυσικά, δεν μένω σε μεγάλη πόλη, αλλά σε ένα χωριό. Οι ρυθμοί εδώ είναι πιο χαλαροί. Οι πιο πολλοί κυκλοφορούν είτε με τα πόδια, είτε με ποδήλατο. Υπάρχουν ειδικοί δρόμοι για τα ποδήλατα, οπότε δεν φοβάσαι μήπως σε χτυπήσει κάποιο αμάξι ή σε βρίσει κάποιος οδηγός που θεωρεί ότι μπορεί να τον εμποδίζεις. Δεν ακούς κόρνες, δεν σε βρίζουν αν ξεχαστείς σε κάποιο φανάρι που έχει ανάψει πράσινο. Εδώ προτεραιότητα έχουν οι πεζοί και τα ποδήλατα.

 

 

 

Είναι όμορφο να πηγαίνεις βόλτα και να είσαι δίπλα στη φύση και σε ποτάμια. Να ξυπνάς το πρωί από τα πουλιά που σου λένε "καλημέρα" τραγουδώντας. Να μπορείς να πας βόλτα στο καταπράσινο πάρκο για να κάνεις πικνίκ με την οικογένειά σου ή να διαβάσεις ένα βιβλίο ξαπλωμένος στο γρασίδι ή να ακούσεις μουσική χωρίς να σε κοιτάζουν περίεργα. Να ντύνεσαι όπως θες χωρίς να είσαι δακτυλοδεικτούμενος / νη. Να σε "αναγκάζουν" να ασχοληθείς με αθλήματα γιατί είναι καλό για την υγεία σου. Και το πιο σημαντικό.. να μπορείς να αναπνεύσεις καθαρό αέρα χωρίς καυσαέρια και χημικά. 

 

 

 

Σκοπός μας δεν είναι να δουλεύουμε ώρες ατελείωτες και να μην μπορούμε να απολαύσουμε την ζωή. Σκοπός μας πρέπει να είναι το να μπορούμε να απολαύσουμε κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας σήμερα. Να μην αφήνουμε τον χρόνο να φεύγει άσκοπα. Να δημιουργούμε αναμνήσεις και εμπειρίες. Να τολμάμαι να κάνουμε εκείνα που μας φοβίζουν. Έστω κι αν αυτά μας οδηγούν μακριά από την πατρίδα μας και την οικογένειά μας. 

 

 Μήπως, λέω μήπως, ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις κι εσύ και να αλλάξεις την ζωή σου? Να θυμάσαι ότι ακόμα και τα μικρά βήματα, οδηγούν σε μεγάλα επιτεύματα! Σκέψου το!