Όμως,
εσύ ξέρεις. Και κάνεις κινήσεις για να προλάβεις. Και σε λένε υπερβολική, αλλά
μέσα σου ξέρεις ότι δεν είσαι. Το ένστικτό σου είναι σπάνιο να σε προδώσει. Το
έχεις τσεκάρει πολλές φορές και ξέρεις. Οπότε - άσχετα με το τι σου λένε οι
άλλοι - εσύ ξεκινάς προετοιμασία μήνες πριν συμβεί αυτό που περιμένεις. Και,
σαν να ξέρεις, προετοιμάζεις δουλειά δύο μήνες πριν το μπαμ...
Πλησιάζει η ώρα για την άδειά σου.Ξέρεις ότι δεν θα υπάρχει επιστροφή στο
γραφείο αυτή τη φορά. Γι αυτό το λόγο καθαρίζεις το γραφείο, δεν αφήνεις
εκκρεμότητες, πετάς όλα τα άχρηστα χαρτιά, κάνεις αρχειοθέτηση.... τα
πάντα. Χαιρετάς τους "συναδέλφους" και τους ρωτάς πώς θα ήταν η ζωή
τους χωρίς εσένα... Η απάντηση είναι - φυσικά - γελοία, όπως πάντα... "
που θα βρει άλλο κορόιδο σαν εσένα, να δουλεύει τόσες ώρες και να μην έχει
απαιτήσεις?". Τελικά, δεν ξέρουν να λένε ψέμματα... Κι εσύ χαμογελάς για
δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί ξέρεις ότι θα σε διώξει. Έχει πέσει σήμα - απειλή από την
"αφεντικίνα" ότι πλέον δεν σε θέλει στο γραφείο, οπότε θα φύγεις. Δεν
υπάρχει άλλη λύση. Δεν αντέχει να έχει άτομα που χαμογελάνε στο γραφείο. Που
δουλεύουν και δεν λένε ποτέ όχι. Που όταν έρχεται άτομο από μια εταιρεία θα
χαιρετήσει εσένα και όχι εκείνη. Δεν της αρέσει το γεγονός ότι κανένας δεν
αντέχει να ακούει τον πόνο της - ούτε η ίδια η μάνα της!
Δεύτερον, το να φύγεις από αυτή την εταιρεία ήταν όνειρο ζωής για όλους. Ποτέ
δεν ταίριαζες με όλους αυτούς. Όλοι τους είναι λαμόγια. Κλέβουν ο ένας τον
άλλον, βγάζουν μαχαίρια, κατηγορούν, λένε ψέμματα, παίζουν όλη μέρα παιχνίδια
στο fb και σε online casino. Τι δουλειά είχες εσύ εκεί μέσα? Όταν από 18 χρονών
έμαθες να δουλεύεις και να αγαπάς την δουλειά σου. Έχεις πάντα έναν άλλο τρόπο
σκέψης που ποτέ δεν δέχθηκαν οι άλλοι. Ήθελες να δουλεύεις σωστά, ενώ εκείνοι
όχι.
Και φεύγεις με άδεια... και τους χαιρετάς όλους σαν να είναι η τελευταία φορά.
Γιατί ήξερες... Άλλο, όμως να ξέρεις και άλλο να σου συμβαίνει ξαφνικά και
από... το τηλέφωνο! Σίγουρα, αυτό δεν ήταν κάτι που περίμενες να γίνει μετά από
12 χρόνια σε μια δουλειά. Να μη έχει το θάρρος το αφεντικό σου να σε απολύσει
είτε από κοντά, είτε - όπως επέλεξαν - από το τηλέφωνο. Να βάλει έναν κλέφτη να
σε πάρει τηλέφωνο και να σου πει - ενώ είσαι σε άδεια με τα παιδιά σου - ότι
μάλλον απολύεσαι!
Δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις δυνατά... Πρέπει να πάρεις κι ένα
αυστηρό ύφος ότι και καλά σε πείραξε όλο αυτό και ότι δεν το περίμενες. Και
μόλις κλείσεις το τηλέφωνο να ξεσπάσεις σε γέλια. Γέλια γιατί ένας άνθρωπος που
όλοι ξέρουν σαν σωστό επιχειρηματία, δεν "γούσταρε" - όπως έμαθες
αργότερα - να σε απολύσει. Κι αναρωτιέσαι... έχει κάτι μέσα στο παντελόνι του ή
τελικά οι φήμες που είχαν βγει για τον αντρισμό του ήταν σωστές...? Μετά το
τέλος της ...άδειας, σου φέρνουν την απόλυση στο σπίτι (!) γιατί δεν θέλουν να
σε ξαναδούν στο γραφείο... Μεγάλη μου τιμή. Να μην κουραστώ κιόλας...
Κάποιοι που μαθαίνουν για την απόλυσή σου, τρέχουν να σου πουν ότι είναι δίπλα
σου και μετά εξαφανίζονται... Έκαναν το καθήκον τους, μην το παρατραβήξουν
κιόλας. Κι αναρωτιέσαι... γιατί τους βοηθούσες..? Αλλά δεν πειράζει. Καλύτερα
που εξαφανίζονται γιατί όταν θα έρθει η στιγμή να σε χρειαστούν πάλι, εσύ δεν
θα είσαι εκεί. Θα έχεις πάει παρακάτω.
Η ζωή συνεχίζεται. Φεύγεις από μια μαυρίλα, από μια κατάσταση τρέλας και είναι
καιρός να σκεφτείς, να βάλεις κάποια πράγματα σε μια σειρά και να πας
παρακάτω... Μετά από πολλά χρόνια δουλειά, χρειάζεσαι λίγη ξεκούραση. Πρέπει να
γεμίσεις τις μπαταρίες σου.
Να θυμάσαι ότι Κάθε Τέλος είναι μια Νέα Αρχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου