Το Άγνωστο..

Πώς γίνεται τα πάντα να ξεκινάνε με μια πρόταση...? Μία πρόταση γεμάτη εικόνες, συναισθήματα, όνειρα... Κι όλα αυτά από έναν άγνωστο... έναν μοναχικό άγνωστο..

 

Πώς γίνεται να είσαι ανάμεσα σε κόσμο, αλλά τελικά να είσαι πάντα τόσο μόνος? Πώς γίνεται να μιλάς με έναν άγνωστο, αλλά να νιώθεις τόσο γεμάτος? Αναρωτιέσαι, ψάχνεις, σκέφτεσαι αν όλα αυτά μπορεί να είναι αληθινά ή αν η φαντασία σου παίζει πάλι παιχνίδια.. 

 

 Ο κόσμος μας είναι γεμάτος από ανθρώπους που φοράνε μάσκες κάθε μέρα για να γίνονται αρεστοί και αποδεκτοί από τους γύρω τους. Ακόμα κι εγώ φοράω μάσκα κάθε μέρα. Μα όταν μιλάω με τον άγνωστο, η μάσκα χάνεται και οι λέξεις βγαίνουν αυθόρμητα.. Μου αρέσει το μυστήριο.. με εξιτάρει. Η ζωή μου μέχρι σήμερα είναι ένα μυστήριο, ακόμα και για μένα. Με τρομάζει η ιδέα του εαυτού μου. Με τρομάζει η ιδέα ότι θα μπορούσα να βρω κάποιον σαν εμένα. Με τρομάζει και με γαληνεύει ταυτόχρονα. Κάποιον με όνειρα.. κάποιον με πάθη σαν τα δικά μου. Κάποιον που δεν φοβάται να τσαλακωθεί, να πει αυτά που θέλει σε μια άγνωστη. 

 

 

Άγνωστοι και οι δύο, αλλά γεμάτοι όνειρα και πάθη. Πάθη που κανένας δεν θα καταλάβει και δεν θα δεχθεί. Μα, στην πραγματικότητα, δεν θέλουμε κανένας να τα καταλάβει... Είναι δικά μας και είναι μόνο για εμάς.. Εκεί που σταματάει η λογική, αρχίζει να μιλάει η ψυχή. Και η ψυχή είναι τόσο όμορφη.. Λίγοι μπορούν να την ακούσουν κι ακόμα πιο λίγοι να την νιώσουν. 

Τα τείχη χάνονται κάθε βράδυ.. κάθε πρωί.. Χαμογελάω σε κάθε σου πρόταση, μα δεν το βλέπεις. Προσπαθώ να σκεφτώ με την λογική, αλλά χάνομαι στον λαβύρινθο των εικόνων. Φοβάμαι, αλλά μου αρέσει. Αναρωτιέμαι, τι σκέφτεσαι... τι νιώθεις. Μα, ξέρω ότι δεν θα μου πεις. Τουλάχιστον όχι με λέξεις. Μιλάς και σχηματίζω εικόνες στο μυαλό μου.. Αχ, αυτό το μυαλό μου. Παίζει παιχνίδια.. Κινδυνεύω? Ελπίζω πως όχι.. Δεν θα το επιτρέψω.. 

 

Προτιμώ να χαθώ στον λαβύρινθο με τις εικόνες.. Να μείνω στον ονειρόκοσμο.. Είναι ωραία εκεί. Είμαι ασφαλής. Είναι κι εκείνος ασφαλής.

Η φαντασία μας όμως? Για πόσο θα μας κρατήσει ασφαλείς? Οι εικόνες καταιγιστικές.. τρελές! Μου αρέσει.. Πάντα έφτιαχνα εικόνες και τις ζούσα έντονα. Μπορώ και μεταφέρομαι εκεί, το ξέρεις? Να νιώθω τον αέρα, το κύμα, το χάδι, το άγγιγμα.. τα πάντα! Είμαι τυχερή που μπορώ και το κάνω αυτό..

 

Κάποιες φορές προσπαθώ να βρω απαντήσεις.. Τι θα γινόταν αν βρισκόμασταν? Κάπου, κάπως, κάποτε.. Θέλω να μάθω? Θέλω να το ψάξω? Καλύτερα όχι.. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Δεν πρέπει.. Αχ, αυτά τα πρέπει. Πάντα τα πολεμούσα. Πάντα τα σιχαινόμουν. Αλλά αυτά εκεί.. επιμένουν...

 

 Ίσως κάπου, κάπως, κάποτε.... ίσως...