Είμαι εδώ για σένα...

" Είμαι εδώ για σένα"... Πόσες φορές είχαμε την ανάγκη να το ακούσουμε αυτό...? Να το ακούσουμε και πραγματικά να το εννοούν.. Να θέλουν να σε ακούσουν, να σε αγκαλιάσουν, να σε στηρίξουν, να είναι εκεί για σένα. Χωρίς να σε κρίνουν. Είναι φορές που απλά θέλουμε να μιλήσουμε χωρίς να ακούσουμε κάποια απάντηση, γιατί πολύ απλά, δεν ψάχνουμε απαντήσεις. Τις ξέρουμε, αλλά τις έχουμε "κλειδώσει" γιατί δεν θέλουμε να τις αντιμετωπίσουμε. 
 
Δεν έχουμε την δύναμη να αντιμετωπίσουμε κάποια πράγματα. Θεωρούμε ότι είναι καλύτερα να τα έχουμε "κρυμμένα" κάτω από το χαλί του μυαλού μας και να συνηθίσουμε να ζούμε με αυτά. Είναι, όμως, κάποιες στιγμές που νιώθουμε εγκλωβισμένοι. Θέλουμε να μιλήσουμε κάπου, να ξεσπάσουμε. Και ψάχνουμε απεγνωσμένα γι’ αυτόν τον κάποιον που θα μας ακούσει. Απλά θα μας ακούσει... 

Δεν θέλουμε την γνώμη κανενός, δεν θέλουμε να μας κρίνουν.. Να μας κρίνουν για τα λάθη μας, για τις αποφάσεις μας, για τα άτομα που επιλέξαμε να βάλουμε στην ζωή μας, ενώ ξέραμε ότι είναι λάθος. Δεν θέλουμε αυτό! Θέλουμε ένα "χάδι", μια αγκαλιά. Ο φόβος είναι εκείνος που μας κρατάει μακριά από τους ανθρώπους. Μερικές φορές και από τον ίδιο μας τον εαυτό, αφού αυτός είναι ο χειρότερος κριτής όλων!

Ναι, κάνουμε λάθη, αλλά τα λάθη είναι για τους ανθρώπους! Δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή από το να είσαι το βράδυ μόνη σου σε ένα δωμάτιο, να κοιτάς το άπειρο και οι σκέψεις να αρχίζουν να κάνουν "πάρτι". Να κάνεις ένα "σάλτο" σε όλα εκείνα που έκανες στο παρελθόν, να γουρλώνεις τα μάτια γιατί δεν μπορείς να πιστέψεις όλα εκείνα που επέτρεψες να γίνουν. Θέλεις να σηκωθείς και να ουρλιάξεις, αλλά δεν μπορείς.. Δεν βγαίνει φωνή... Ξεσπάς σε δάκρυα, παλεύεις με τον εαυτό σου. Ένα μεγάλο "γιατί" γυρνάει στο μυαλό σου, αλλά δεν βρίσκει απαντήσεις.

Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι τώρα είσαι πιο ώριμη, ότι δεν θα ξανακάνεις λάθη που θα σε πληγώνουν. Θες κάπου να μιλήσεις, αλλά δεν υπάρχει κανένας. Ποιον να πάρεις τηλέφωνο..? Σε ποιον να στείλεις μήνυμα? Ποιος θα έρθει να σου δώσει μια αγκαλιά που τόσο πολύ χρειάζεσαι? Ποιον να εμπιστευτείς? Τόσα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα. Και ο πόνος της ψυχής μεγαλώνει! Καταλαβαίνεις ότι είσαι μόνη σου. Τα γέλια και οι συζητήσεις που γίνονται με κάποια άτομα κατά της ημέρας, μένουν στον χώρο που γίνονται. Επιλέγεις το τι θα πεις, το πώς θα αντιδράσεις, το πώς θα σταθείς σε μία κουβέντα.

Όταν φεύγεις, χάνεις το χαμόγελο και βυθίζεσαι στις σκέψεις σου. Βάζεις μάσκες κάθε στιγμή, λες και παίζεις σε θεατρική παράσταση. Μην ξεγελιέσαι, όλοι παίζουν σε θεατρική παράσταση. Όλοι βασανίζονται από τους δικούς τους δαίμονες, αλλά δεν το παραδέχονται. Όλοι ψάχνουν κάποιον να είναι εκεί για εκείνους. Λίγα άτομα, όμως, είναι πραγματικά εκεί για εσένα όταν τους χρειάζεσαι. 

Και συνήθως δεν θα σου το πουν. Απλά θα το κάνουν. Γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που βλέπουν πίσω από την μάσκα που φοράς. Βλέπουν την θλίψη στα μάτια σου και θέλουν να σε βοηθήσουν. Χωρίς να έχουν κάτι να κερδίσουν από εσένα. Χωρίς να σε κρίνουν. Χωρίς να πουν σε όλο τον κόσμο αυτά  που θα τους πεις. Και θα είναι εκεί για ώρες, για όσο τους χρειαστείς. Απλά για να σε ακούσουν, να σε βοηθήσουν να ξεσπάσεις, να ουρλιάξεις, να τα σπάσεις! Να καταλάβεις καλύτερα τον εαυτό σου και τους λόγους που σε οδήγησαν στα λάθη που έκανες. Και μετά, απλά, να σου δώσουν μια ζεστή αγκαλιά... 


Τόσα πολλά ζητάς?