Ένας Θάνατος....

Σύμφωνα με ένα online λεξικό, "Θάνατος είναι η οριστική παύση όλων των βιολογικών λειτουργιών που υποστηρίζουν τη διαβίωση ενός οργανισμού". Για τον θάνατο έχουν γραφτεί πολλά βιβλία και υπάρχουν και πολλές εξηγήσεις για το τι μπορεί να συμβαίνει μετά.

 

 Όταν ήμασταν παιδιά, οι γονείς μας μας έλεγαν ότι όσοι "έφευγαν" πήγαιναν να κάνουν παρέα στους Αγγέλους... Αυτό έκανε πιο γλυκό τον πόνο μας. Κοιτάζαμε τον ουρανό και ξέραμε ότι είναι εκεί και μας προσέχουν μαζί με τους Αγγέλους... Μερικές φορές τους ψάχναμε κλαίγοντας, αναρωτιόμασταν τι κάνουν εκεί, που είναι, γιατί έφυγαν και μας άφησαν ενώ μας είχαν πει ότι θα είναι δίπλα μας και θα μας προστατεύουν για πάντα... Αναγκαζόμασταν όμως να συμβιβαστούμε με εκείνο που μας είχαν πει οι δικοί μας - ότι κάνουν παρέα με τους Αγγέλους...

Και τα χρόνια περνάνε... και μεγαλώνουμε. Ξεχνάμε τον πόνο του χαμού που αντιμετωπίσαμε όταν ήμασταν παιδιά. Έχουμε καταφέρει να πάμε παρακάτω... Μέχρι τη στιγμή που χάνουμε κάποιον δικό μας. Η αντιμετώπιση αυτού του γεγονότος είναι δυσκολότερη από εκείνη των παιδικών μας χρόνων.... Και φυσικά γίνεται με ξεχωριστό τρόπο από τον καθένα μας. 

 

Υπάρχουν κάποιοι που δεν μπορούν να διαχειριστούν την απώλεια, ενώ άλλοι πενθούν συνεχίζοντας τις καθημερινές τους δραστηριότητες. Η διαδικασία του πένθους αποτελείται από μια περίοδο θρήνου, την οποία ακολουθεί η επούλωση της «πληγής». Κάποιοι άνθρωποι δε διαθέτουν τους κατάλληλους ψυχικούς μηχανισμούς και δυσκολεύονται πολύ να διαχειριστούν την απώλεια και το επερχόμενο πένθος.

 

Στο άκουσμα της ανακοίνωσης αρκετοί είναι εκείνοι που παγώνουν. Νομίζουν ότι τους κοροϊδεύουν. Αρνούνται να πιστέψουν ότι ένας δικός τους άνθρωπος έφυγε από τη ζωή κι εκείνη τη στιγμή έρχονται στο μυαλό όλα όσα έζησαν μαζί.. Ο πόνος μεγαλώνει όταν συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε, πλέον, να πούμε όλα εκείνα που θέλαμε να πούμε.. την επόμενη μέρα...

Εκτός από τον φυσικό θάνατο, υπάρχει και ο "ψυχικός". Σύμφωνα με τον Freud ("Μελαγχολία και Πένθος", 1915), είναι ο "θάνατος", o  που βιώνουμε όταν χάνουμε το "αντικείμενο" του πόθου μας - το τέλος μιας σχέσης. Βιώνουμε το συναίσθημα του πένθους ως φυσιολογικό πρότυπο της μελαγχολίας. 

Πιστεύουμε ότι για εμάς τελείωσε η ζωή. Φτιάχνουμε ιστορίες με το μυαλό μας - φαντασιωνόμαστε - και τις ζούμε έντονα. Κλαίμε, χτυπιόμαστε, παρακαλάμε για την επιστροφή. Σε αυτή την περίπτωση, βιώνουμε έντονα τον πόνο, γιατί το "αντικείμενο" είναι ζωντανό. Ουσιαστικά, βιώνουμε ένα τραυματικό γεγονός που μας αποδιοργανώνει και μας οδηγεί σε μια λανθάνουσα περίοδο "ψυχικής σιωπής". Μέσα από αυτή τη σιωπή, "ουρλιάζουμε" για την επιστροφή. Αρκετές φορές οδηγούμαστε σε πράξεις, τις οποίες μετά μπορεί να μετανιώσουμε.. 

Ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει κάθε είδους πόνο, αρκεί να τον εκφράζει. Αρκεί να βρει κάποιον να τον μοιραστεί... Μην κλείνετε την πόρτα σε εκείνους που πονάνε.. 

Μια αγκαλιά μπορεί να απαλύνει τον πόνο τους και να τους κάνει να χαμογελάσουν ξανά!