Εμπιστοσύνη

Για την λέξη εμπιστοσύνη, ένα online λεξικό γράφει: "εμπιστοσύνη η [embistosíni] Ο30 (χωρίς πληθ.) : 1.η πίστη, η βεβαιότητα κάποιου ότι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο έχει ορισμένη ικανότητα ή ιδιότητα (εντιμότητα, ειλικρίνεια συναισθημάτων, εχεμύθεια κτλ.". 

Όλοι οι άνθρωποι νιώθουμε πολλές φορές την ανάγκη να έχουμε έστω έναν άνθρωπο που μπορούμε να

εμπιστευτούμε σε δύσκολες στιγμές που μπορεί να περνάμε. Γενικά, θέλουμε να έχουμε κάποιον που τον νιώθουμε "δίπλα" μας. Αυτό το άτομο μπορεί να είναι φίλος, συγγενής, ο σύζυγός μας... κάποιος που νιώθουμε πολύ κοντά μας.. Κάποιος που θέλουμε να μας νιώθει, να μας καταλαβαίνει..

Σίγουρα από - την μέχρι τώρα - ζωή μας - έχουν περάσει πολλά τέτοια άτομα... Και λέω πολλά, γιατί εκεί που εσύ νομίζεις ότι βρήκες το σωστό άτομο, εκεί "τρως" τα μούτρα σου.. Κλείνεσαι για λίγο καιρό, θεωρείς ότι όλοι είναι ψεύτικοι και μετά.. αποφασίζεις ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις μόνος σου. Κι έτσι βρίσκεις το επόμενο άτομο, το οποίο ελπίζεις ότι δεν θα σε προδώσει... Αλλά τελικά, ζεις ακριβώς τα ίδια!

Οι σχέσεις εμπιστοσύνης - οι πρώτες - ξεκινάνε συνήθως στα παιδικά μας χρόνια και, φυσικά, είναι άτομα της οικογένειας - συνήθως η μητέρα μας. Αργότερα, στο σχολείο, είναι συμμαθητές μας. Η κάθε ηλικία έχει το δικό του άτομο εμπιστοσύνης - αν δεν έχουμε βρει το σωστό από την αρχή. Και τα χρόνια περνάνε... και μεγαλώνουμε. Και μαζί μας μεγαλώνουν τα προβλήματα. Και αλλάζουν τα "θέλω" μας. Έρχονται στιγμές που τα άτομα που εμπιστευόμαστε, φεύγουν για δικούς τους λόγους. Χωρίς να σου πουν το "γιατί". Απλά εξαφανίζονται. Ξαφνικά βρίσκεσαι μπροστά από έναν τοίχο... και δεν ξέρεις αν θα πρέπει να ρωτήσεις το γιατί... Δεν ξέρεις κι αν θες να ρωτήσεις.. Απλά καταλαβαίνεις ότι ουσιαστικά, δεν υπήρχε αληθινή εμπιστοσύνη μεταξύ σας. Και η ζωή συνεχίζεται... Είναι κουραστικό να γίνεται όλο αυτό και θεωρείς πλέον ότι είσαι καλύτερα χωρίς να εμπιστεύεσαι κάποιον άλλον, εκτός από τον εαυτό σου....! 

Το χτύπημα "κάτω από την ζώνη" έρχεται όταν σου λένε ευθαρσώς ότι μετά από είκοσι χρόνια γνωριμίας - δέκα χρόνια γάμου και σχεδόν δέκα χρόνια σχέσης - δεν σε εμπιστεύονται... Πως ό,τι κι αν πεις, θα θεωρηθεί "στάχτη στα μάτια" και γίνεται σκόπιμα. Από τη μία θα μπορούσες να το θεωρήσεις φυσικό, γιατί ο χαρακτήρας σου δεν είναι και ο καλύτερος - ειδικά αν εκνευριστείς. Από την άλλη... νιώθεις ότι καταρρέει ο κόσμος σου. Δεν είναι ωραίο να ακούς κάτι τέτοιο. Νιώθεις πως τόσα χρόνια που πάλευες και προσπαθούσες για αυτή τη σχέση, ήταν μάταια. Ότι ήταν χάσιμο χρόνου τελικά.... Ποτέ δεν είσαι σίγουρος για το τι πραγματικά νιώθει και σκέφτεται ο άλλος για σένα.. Απλά κάνεις εικασίες...

Και μετά από αυτό, μένεις να αναρωτιέσαι... για το τι κάνεις από εδώ και πέρα. Γιατί μετά από μια τέτοια δήλωση, παρατηρείς και αλλαγή στη συμπεριφορά.. Και δεν μπορείς να το δεχτείς από ένα τέτοιο άτομο, το οποίο γνωρίζει για τις δύσκολες καταστάσεις που έχεις περάσει και θεωρείς ότι - τουλάχιστον αυτός - δεν θα έπρεπε να σου μιλήσει έτσι.. Έχει έρθει, λοιπόν, η στιγμή που πρέπει να πάρεις μια σημαντική απόφαση στη ζωή σου...

Θα μείνεις "ψάρι" ή θα συνεχίσεις να ζεις με ανθρώπους που δεν σε εμπιστεύονται και πλέον δεν μπορείς να εμπιστευτείς κι εσύ ή θα πάρεις την απόφαση να φύγεις και να κάνεις reset στη ζωή σου....?